Снорри Стурлусон

Младшая Эдда (Часть 2)

er haldit afhending sem í dunhendum hætti.

Þess háttr heitir klifat:

48. Auðkenndr verr auði

auð-Týr boga nauðir.

Þar er auðviðum auðit

auðs í gulli rauðu.

Heimönnum býr heiðis

heiðmildr jöfurr reiðir.

Venr heiðfrömuðr heiðar

heiðgjöf vala leiðar.

Hér halda samhendingar of allan vísuhelming ok taka með aðalhending ina síðari í öðru ok inu fjórða vísuorði.

Nú eru þeir hættir, er stúfar heita:

49. Hjaldr-remmir tekr Hildi,

hringr brestr at gjöf, festa.

Hnígr und Högna meyjar

hers valdandi tjald.

Heðins mála býr hvílu

hjalmlestanda flestum.

Morðaukinn þiggr mæki

mund Hjaðninga sprund.

Hér er it fjórða vísuorð stýft ok tekin af samstafa, en í dróttkvæðum hætti skal setja með hending.

Þessi er meiri stúfr:

50. Yggs drósar rýfr eisa

öld móðsefa tjöld.

Glöð stökkr í hof Hlakkar

hugtúns firum brún.

Geðveggjar svífr glugga

glæs dynbrími hræs,

hvattr er hyrr at slétta

hjaldrs gnapturna aldrs.

Hér er stúft annat ok it fjórða vísuorð.

Nú er inn mesti stúfur:

51. Herstefnir lætr hrafn

hungrs fullseðjask ungr.

Ilspornat getr örn

aldrlausastan haus.

Vilja borg en vargr

vígsára klífr grár.

Oft solgit fær ylgr,

jöfurr góðr vill svá, blóð.

Hér eru öll vísuorð stýfð. Þessir hættir, er nú eru ritaðir, eru greindir í þrjá staði, því at menn hafa ort fyrr svá, at í einni v+isu var annar helmingr stýðfur, en annar helmingur tvístýfðr, ok eru þat háttaföll. Sá er inn þriði, er alstýfðr er, því at hér eru öll vísuorð stýfð.

Nú er skothendr háttr:

52. Sær Skjöldungs niðr skúrum,

sköft, darraðar, lyftask,

hrindr gunnfana grundar

plygg of fræknum tyggja.

Geisa vé fyr vísa,

veðr stöng at hlym Gugnis,

styrk eru mót und merkjum

malms of ítran hilmi.

Hér eru skothendur í öllum vísuorðum, en annat sem dróttkvæðr háttr.

Nú er sá háttur, er vér köllum liðhendur:

53. Stjóri vensk at stæra

stór verk dunu geira,

halda kann með hildi

hjaldr-Týr ind sik foldu.

Harri slítr í hverri

Hjarranda föt snerru.

Falla þar til fyllar

fjallvargs jöru þollar.

Í þessum hætti eru liðhendur með tvennu móti, en aðrar á þá lund: við ina fyrri hending í fyrsta ok þriðja vísuorði.

Nú skal rita þá háttu, er forn skáld hafa kveðit ok eru nú settir saman, þótt þeir hafi ort sumt með háttaföllum, ok eru þessir hættir dróttkvæðir kallaðir í fornum kvæðum, en sumir finnast í lausavísum, svá sem orti Ragnar konungr loðbrók með þessum hætti:

54. Skýtr at Sköglar veðri,

en skjaldagi haldask,

Hildar hlemmidrífu

of hvítan þröm rítar.

En í sæfis sveita

at sverðatogi ferðar

rýðr aldar vinr odda

þat er jarls megin, snarla.

Hér er í fyrsta ok þriðja vísuorði háttlausa, en í öðru ok fjórða aðalhendingar, en höfuðstafrinn stendr svá, sá er kveðandi ræðr í öðru ok inu fjórða vísuorði, at þar er fyrir sett samstafa ein eða tvær, en at öðru sem dróttkvætt.

Nú skal rita Torf.Einars hátt:

55. Hverr séi jöfra ægi

jarl fjölvitrum betra,

eða gjarnara at gæða

glym harðsvelldan skjalda?

Stendr at stála skúrar