Снорри Стурлусон

Младшая Эдда (Часть 2)

skelfr, en skatnar taka varða ríki. Ok þriðja fjórðungi er svá, at hollr gramr of her lætr framðan fal hvítan rekinn. Sá er framiðr, er framar er settr. Í fjórða fjórðungi er svá, at svalr brandr grandar seggjum, en tyggja sonr dugir.

Þessi er inn þriði refhvarfaháttr:

19. Segl skekr of hlyn, Huglar,

hvasst drífa skip, rasta,

en föll, of gram, gylli

grunn, djúp, hata unna.

Né rán viðr hafhreinum,

háraust skapar flaustum,

hrönn fyr húfi þunnum

heil klofnar, frið, deilu.

Hér er eitt vísuorð í hvárum helmingi, þat er refhvörfum er ort, ok tvenn í hvárum, svá sem hér: grunn djúp, hata unna. En í unum efra helmingi er svá: heil klofnar, frið deilu. Þessi eru at kalli in mestu refhvörf ok minnast af þessum.

Nú hefjast in minni refhvörf. Hér eru ein refhvörf í vísuorði:

20. Hélir hlýr at stáli,

hafit fellr, en svífr þelli,

ferð dvöl firrisk, harða

fram mót lagar glammi.

Vindr réttr váðir bendir,

vafr rekr á haf snekkjur,

veðr þyrr, vísa iðjur,

varar fýsir skip, lýsa.

Hér er eitt refhvarf í hverju vísuorði ok flest ofljós. Þessi eru önnur in minni:

21. Lung frá ek lýða þengils,

lá reis of skut, geisa,

en svörð of her herða.

Hljóp stóð und gram Róða.

Þjóð fær þungra skeiða

þröng rúm skipat löngum,

stál lætr styrjar deilir

stinn klökk í mar sökkva.

Hér eru refhvörf í öðru hverju vísuorði. Þessi eru in þriðju:

22. Himinglæva strýkr hávar

hrönn skilja sog, þiljur.

Lögstíga vill lægir

ljótr fagrdrasil brjóta.

Lýsheims náir ljóma,

líðr ár, of gram blíðum,

uðr rekkir kjöl klökkvan

köld, eisa, far geisar.

Hér eru ein refhvörf í hvárum helmingi. Þessi eru in minnstu refhvörf.

Enn er sá háttr, er vér köllum refhvarfabróður:

23. Firrisk hönd harra

hlumr, líðr vetr af sumri,

en flaust við lög Lista

löng taka hvílð at göngu.

Öl mæðir lið lýða,

létt skipask höll, it rétta,

en skál at gjöf góla

gulls svífr, tóm, in fulla.

Hér eru í öðru hverju orði ok fjórða þau orð, er gagnstaðlig eru sem refhvörf, enda standa eigi saman, ok er ein samstafa millum þeira ok lúkast bæði eigi í eina tíð. Þessir hættir, er nú eru ritaðir, eru dróttkvæðir at hendingum ok orðalengð. Hér eru sex samstöfur í hverju vísuorði ok aðalhendingar í öðru ok inu fjórða, en skothendur í fyrsta ok þriðja.

Hvernig skal skipta dróttkvæðum hætti með hendingum eða orðalengð? Svá sem hér eru, dunhenda:

24. Hreintjörnum gleðr horna,

horn næair lítt at þorna,

mjöðr hegnir böl bragna,

bragningr skipa sagnir.

Folkhömlu gefr framla,

framlyndr viðum gamlar,

hinn er heldr fyr skot skjöldum,

skjöldungr hunangs öldur.

Hér er þat málsorð fyrst í öðru ok inu fjórða vísuorði, er síðast er í inu fyrsta ok þriðja.

Þetta er tilsagt:

25. Röst gefr öðlingr jastar,

öl virði ek svá, firðum.

Þögn fellir brim bragna,

bjór forn er þat, horna.

Máls kann mildingr heilsu,

mjöðr heitir svá, veita.

Strúgs kemr í val veiga,

vín kalla ek þat, galli.

Nú er orðskviðuháttr:

26. Fúss brýtr fylkir eisu

fens. Bregðr hönd á venju.

Ránhegnir gefr Rínar

röf. Spyrr ætt at jöfrum.